خار خار کیست در طبع الم تخمیر من

چون خراش سینه ناخن می کشد تصویر من

بسکه بی رویت شکفتن رفته از تخمیر من

نیست ممکن گر کشند از رنگ گل تصوبر من

از عدم افسانهٔ عبرت به گوشم خوانده اند

در فراموشی است یک خواب جهان تعبیر من

برکه بندم تهمت قاتل که تا صبح جزا

خونم از افسردگی کم نیست دامنگیر من

شور لیلی در شبستان سویدایم نشاند

دوده گیرید از چراغ خانهٔ زنجیر من

یا رب آن روزی که گیرد شش جهت گرد شکست

بر غبار خاطرکس نفکنی تعمیر من

از خودم آخر سراغ مدعا گل کردنی ست

می دود چون مو سحر بر آستین شبگیر من

انفعال بیوفایی بر محبت آفت است

دام می نالد چو زنجیر از رم نخجیر من

چون سحرتا دست یازم گرد جرات ریخته ست

پر تنک کرده ست نومیدی دم شمشیر من

آب می گردم چو شمع اما سیاهی زبر پاست

خاک گردیدن مگر شوید خط تقصیر من

عمرها شد دل به قید وهم وظن خون می خورد

رحم کن ای یأس بر مجنون بی زنجیر من

از نشان مدعا چون شمع دور افتاده ام

تا سحر هرشب همین پر می گشاید تیر من

عمر رفت و همچنان سطر نفس بی مسطر است

ناکجا لغزیده باشد خامهٔ تقدیر من

بیدل از طور کلامم بی تأمل نگذری

سکته خیز افتاده چون موج گهر تقدیر من